من بلد نیستم شببه تو باشم، هر وقت دیدمت محکم تر قدم بزنم، صدای خنده هایم را بلندتر کنم، نگاهت کنم و به روی خودم نیاورم، راهم را کج کنم یا عمدا جلویت با بچه های دیگر حرف های یواشکی بزنم، می دانم نمی توانم مثل تو چت هایمان را پاک کنم، شماره ات را بلاک کنم، اس ام اس هایت را از بین ببرم، با دوست هایم استوری های مفصل سریالی پست کنم، تو را تگ کنم و از نبودنت ممنون باشم، من بلد نیستم کادوهایت را به بقیه بدهم، توی چشم هایت زل بزنم و وانمود کنم حتی فامیلت را نمی دانم، می دانم بلد نیستم توییت بزنم، مسخره ات کنم، بخندم و خوشحال باشم که سر عقل آمده ام، من می دانم نمیتوانم اما از این نتوانستن هم خوشحال ترم!


چند وقت پیش، سر یکی از کلاس های عمومی مان، قبل از شروع بحث، استاد پرسید کدامتان تک فرزندید؟، چند نفری دست بلند کردند، دوباره پرسید به نظر شما، بدون در نظر گرفتن حرف های کتاب، اسلام یا دانشگاه، خوبی یا بدی تک فرزندی چیست؟

آن هایی که خواهر یا برادری داشتند، برای دفاع از موضع خواهر و برادری خودشان، دست بالا بردند، از حمایت برادر های بزرگ ترشان و درد و دل کردن با خواهر های کوچک ترشان ، از دعواهای شیرین، هیجان و شلوغی خانه ها، سر و کله زدن های ریز و درشت و سر و صدای خنده های با همشان حرف زدند، گروه تک فرزندی ها چون نمی خواستند مظلوم واقع شوند، از حس خوب داشتن توجه ی پدر و مادر، حسادت نکردن، انحصار طلب بودن، امکانات و رفاهی که با کسی تقسیم نمیشد، محبت های یهویی و فرار از دعواهای بچه گانه کودکی گفتند، استاد ایستاده بود، لبخند میزد، از کسی دفاع نمی کرد، حرف های همه را با دقت گوش میداد و یادداشت میکرد، آخرین نفر که صحبت هایش را گفت و نشست، استاد لبخند عمیق تری زد، تعدادمان را شمرد و گفت: شما، بیست و شش نفر نمونه ی کوچیکی هستید از جامعه مون، جامعه ای که فقط خودش رو میبینه، نه بچه های احتمالی بعدیش رو، نه بچه هایی که ممکنه خیلی وقتا دلشون خاله و عمو بخواد، پسر عمو و دختر عمه بخواد، هوش قربون ضدقه های دایی و مهربونی های عمه بکنه، بچه ای که شبا لای پتو های خاله اش قائم بشه و غر بزنه که خونه بر نمی گرده، با پسر دایی هاش کل بندازه یا حتی دختر خاله شو مهمون چایی عروسکی تازه اش کنه، مکث کرد، همه ساکت بودیم، ادامه داد هیج وقت به حس بچه هاتون فکر کردید؟

 

پ.ن: هیچ وقت برای انتخاب محل زندگی و ساختن آینده مان، به حس نسل های بعدِ مان فکر کردیم؟


یک شنبه ها، وقتی از ونک بر می گردم، سوار اتوبوس های قراضه ی ونک - رسالت که می شوم، همان جایی که بعد از سید خندان پیاده می شوم، ایستگاه خلوتی که معمولا کسی سوار نمی شود، هوا سرد باشد یا نباشد، باران بیاید یا نیاید، کلاه کاپشنم را روی سرم می اندازم، هندزفری ام را توی گوشم می کنم، آهنگ million years ago یِ ادل را پلی می کنم، دست های یخ زده ام را توی جیبم مچاله می دهم و در همان راستای پل رسالت، در حالیکه نه چیزی از کلمه ی بعد یا قبلش نمی فهمم، تمام وجودم، تمام سلول ها و مویرگ های تنم داد می زند: «.I Know I am not the only one but» 

 


موجودی است که شما در طول مدت زندگیتان در خوابکاه، عمرا فکر کنید که روزی دلتنگش می شوید، اما زمانی که وسایلش را جمع می کند، کارتون هایش رو یکی یکی سوار وانت می کند و با بچه ها خداحافظی می کند تازه می فهمید چه قدر وابسته اش شده اید!


فکر می کردم اگر من‌ شاهرودی نبودم، تو تهران زندگی نمی کردی، ما دو دانشجوی کرجی خوشحال بودیم که با هم خواجه درس می خواندیم، تو به جای هر روز آمدن تا جلوی خوابگاه، دم مترو منتظرم می ایستادی، من نزدیک تو بودم، به جای نشستن روی سنگ های دور از دید نگهبانی
اگر خانه هایمان نزدیک هم بود توی یک کوچه و حوالی، به جای آخر هفته ها پایانه جنوب، حقانی پیاده می شدیم، تو به جای دست تکان دادن از پشت شیشه های اتوبوس، کنار پل طبیعت دوربین را نگه می داشتی، من میزدم زیر خنده از اداهای تو جای اشک ریختن از سر دلتنگی ، چه قدر، چه قدر خوشبخت تر میشدیم؟


یک سال پیش، ترم پنج که بودیم، یک نفر به هم دوره ای هایمان اضافه شد، یک دختر چادری آرام، همیشه میز اول را برای نشستن انتخاب می کرد، سوال می پرسید، جزوه می نوشت، پروژه هایش را تماما خودش انجام می داد، هیچ وقت از من، ما و هیچ کدام از هم کلاسی هایمان جزوه ای نگرفت، تمرینی نپرسید، تقلب نمی کرد، قسمت های امتیازی را اضافه بر تمرین ها حل می کرد، مرتب بود و یک کیف رودوشی مشکی داشت که همیشه همراهش بود، کمتر سلف می آمد و اگر بود، تنها ظرف غذایش را می گرفت و گوشه ای می نشست، کمتر از ما حرف میزد و دنبال روابط دوستانه و خاله زنک بازی های بین ما نبود، هیچ وقت کنجکاوی نکرد، اینکه هر کسی چه معدلی دارد برایش مهم نبود، با هر استادی، هر درسی را داشت راضی بود و با بدترین استادها، بهترین نمره ها را گرفت، تا مدت ها اسمش را نمی دانستیم، بعدها سر حضور و غیاب ها فهمیدیم هانیه است، هر چند هیچ وقت هانیه صدایش نکردیم، تایم های بین کلاس ها را معمولا نمازخانه بود و کد میزد، همیشه برای خودم " اون دختر بزرگ هه" صدایش میزدم و فکر می کردم یک روز بالاخره می فهمم از کدام دانشگاهی آمده است؟ انتقال دائم است یا موقت؟ از اینجا راضی است؟ با استادها مشکلی ندارد؟ از مزه ی غذاها گله ندارد؟ مهمان است؟ یک ترم میماند یا میرود؟ اگر بماند دلش برای آن دانشگاه قبلی و دوستان قبلی اش تنگ نمی شود؟ اصلا دانشگاه ما را بیشتر دوست دارد یا آن ها را؟ ولی بلد نبودم، هیج کس بلد نبود نزدیکش شود، ضمیمی بود اما از دور، مهربان بود اما نه خیلی نزدیک

تا اینکه یک روز اتفاقی سر کلاسی کنار هم نشستیم، من صبحانه نخورده بودم، کیکم را می جوییدم و زور میزدم قبل از آمدن استاد تمامش کنم، خودم را در یک صندلی تک نفره مچاله کرده بودم و خورده های کیک را از روی لباسم جمع می کردم که صدایم کرد: ببخشید، شما شاهرودی هستید؟
اول فکر کردم درست نشنیدم، سرم را بالا آوردم، چشم هایم را تنگ کردم و با حجم کیک های خیس شده ی داخل لپم فقط سر تکان‌ دادم
لبخند محوی زد، چند لحظه آرام شد و یک دفعه گفت: من دانشگاه شاهرود کامپیوتر می خوندم
سرفه ی بلندی کردم، همه ی محتویات گلویم را قورت دادم، چشم‌ هایم را گرد کردم و گفتم چی؟!؟
او توجهی نکرد انگار که در خاطره ای یا رویایی غرق باشد، خیلی آرام تر گفت: خیلی شهر خوبی دارید، هوای خوب، مردم خوب، شهر خوب همه چی اصلا، همه چی، الآن این وقت ها باید بارون بیاد اونجا، میاد؟
منتظر نگاهم کرد، اهمیتی ندادم، ادامه ی کیکم را روی میز پرت کردم و متعجب گفتم: ورودی ۹۵؟
آره ی آرامی گفت
تنها کامپیوتری ذهنم مهنوش بود، با شک گفتم: یعنی با مهنوش و اینا؟
یک دفعه انگار هیجان زده شد، گفت، عه؟ شما بچه ها رو می شناسیین؟ و بعد تند تند اسم هزار نفر را شمرد
در حالیکه نصف اسم هایی که میگفت را نمی شنیدم، هیجان زده تر از او من جواب دادم: آره
خندید، دستش را جلو آورد و انگار که بین شهر خودش یک آشنا پیدا کرده باشد گفت خیلی خوشبختم، من دستش را فشار دادم و انگار که بین این همه غریبه یک آشنا را یافته باشم گفتم منم به شدت!خیلی شدت!


میگفت یکبار بنشین و فکرکن، وقتی قشنگ ذهنت را میگشتی، این طرف و آنطرفش را نگاه میکردی. جاهای مختلفش را میدیدی، وقتی از تاریک ترین تا روشن ترین نقطه های فکرت را پیدا کردی. بنشین و برای خودت سیصد شماره بگذار. از یک تا سیصد را بنویس و برای هر کدام یک خط جای خالی بگذار، حالا از شماره یک شروع کن و تک تک چیزهایی که در زندگیت میخواهی، از سیاه ترین تا سفید ترین بخش هایت را بنویس. اول فکر میکنی سیصد تا زیادیست، احتمالا روی ده یا بیست می ایستی، بیشتر مردم فکر میکنند
به خودم قول داده بودم تا نتایج جمالزاده نیاید، ننویسم. اول فکر کردم به عنوان اولین بار حضور در یک مسابقه ادبی، از خودم چه توقعی دارم؟ اول شوم؟ جایزه ده میلیونی ببرم؟ تندیس جمالزاده بگیرم؟ و بعد فکر کردم خب اگر انقدر خوب نمی نویسم که حتی جز برگزیده ها باشم، خب میروم بیشتر تلاش میکنم، اگر جز برگزیده ها بودم سعی میکنم بهتر بنویسم. جمالزاده چند ماه کشش داد چون می خواست روز قلم، نتایجش را اعلام کند تا آخر همین شنبه بود که اس ام اس داد، نویسنده ارجمند، مراسم
اولین بار که کتاب کیمیاگر پائولو کوئیلو را خواندم بیشتر از پنج یا شش سال پیش بود. منظورش را نمی فهمیدم. فلسفه ی داستان و حرف های نویسنده و صحبت های شخصیت ها برایم مهم نبود و با سریع ترین وضع ممکنی که می توانستم یک کتاب را تمام کنم، ادامه می دادم تا فقط تا انتها بروم و مطمئن شوم آیا پسر داستان به دختر مورد علاقه اش می رسد؟. دو سال بعد، همان کتاب را دوباره خواندم و در حساس ترین برهه ی زندگی ام، برای کلیدی ترین تصمیمی که می توانستم در آن دوران بگیرم به کارم
ما از آن خانواده ها نبودیم، بابا اعتقادی به برند های مختلف نداشت، گوشی خودش را نُه سال استفاده کرد، میگفت وقتی می شود با همین زنگ زد و اس ام اس داد، بقیه ی چیزها را می خواهم چه کار؟. وقتی دانشگاه قبول شدم بابا گفت ببین چه گوشی به دردت می خورد اما روی هیچ مارکی متعصب نباش. هیچ وقت برایم ماشین ن، به جایش می رفتیم توی مترو تا مسیر های جدید یاد بگیریم، کلی اتوبوس را با هم متر کردیم، از ولیعصر تا تئاتر شهر و فلسطین را پیاده می رفتیم، مغازه های منیریه تا
پارسال وقتی بعد از یک دوره ی طولانی خوابگاه برگشتم تا وسایلم را جمع کنم همه ی آن لحظه هایی که توی راه پله ها نشسته بودم و منتظر زنگ مسئول خوابگاه بودم، وقتی گرسنه و تشنه بودم ولی قول داده بودم هیچ وقت وارد آن واحد لعنتی نشوم، فکر میکردم اگر امروز را تمام کنم، صد در صد مطمئنم بعد از این، هیچ چیزی اذیتم نخواهد کرد دو هفته ی بعد، نود درصد مطمئن بودم دو ماه بعد کم تر از پنجاه درصد و الآن کم تر از ده درصد میبینی عزیز من؟ انسان به درد، حتی به سخت ترین لحظه ها هم
دلم تاب میخورد، لحظه هایی از صحنه هایی که هیچ وقت ندیده ام در ذهنم می گذرد، فکر میکنم حامد اسماعیلیون با دیدن دفتر نقاشی های پر پر شده ی ری را غمگین تر می شود یا وسایل پزشکی پریسا، حسی از صدای گریه ی ممتد مادرانی در گوشم هست که هیچ وقت پسرهایشان را ندیده اند، دختر بچه ای که هیچ وقت بابایش را ندید و همه ی عروسی هایی که به حنابندان و پاتختی نرسیدند همیشه فکر میکردم ت پدر، مادر ندارد تی که دایی محدثه را ۱۰ سال از کشور تبعید کند، تی که نذارد نگار
در حین خواندن امتحان یکی از درس های این ترم که قبل از گرفتن متنفرش بودم، برایتان می نویسم: شرط لازم برای آموختن هر چیزی، استاد خوب است یک استاد باسواد، نه خیلی مهربان حتی، برای ایجاد انگیزه کافی است یک استاد باسواد خوب، شرط لازم و کافی برای لذت بردن از بدترین هاست!
من بلد نیستم شببه تو باشم، هر وقت دیدمت محکم تر قدم بزنم، صدای خنده هایم را بلندتر کنم، نگاهت کنم و به روی خودم نیاورم، راهم را کج کنم یا عمدا جلویت با بچه های دیگر حرف های یواشکی بزنم، می دانم نمی توانم مثل تو چت هایمان را پاک کنم، شماره ات را بلاک کنم، اس ام اس هایت را از بین ببرم، با دوست هایم استوری های مفصل سریالی پست کنم، تو را تگ کنم و از نبودنت ممنون باشم، من بلد نیستم کادوهایت را به بقیه بدهم، توی چشم هایت زل بزنم و وانمود کنم حتی فامیلت را نمی
فکر می‌کنم بزرگ‌تر شده‌ام. نه به خاطر اینکه تا چند ماه دیگر 24 ساله می‌شوم، سه تا تار سفید بین موهایم دیده‌ام یا کارهایی میکنم که سال قبل و سال‌های قبل‌ترش نمی‌کردم. فقط به خاطر اینکه یاد گرفتم از بقیه هم کمک بخواهم. اینجوری وقتی خسته‌ام، بی حوصله‌ام و هیچ کاری پیش نمی‌رود به جای اینکه توی خودم بریزم، افسردگی بگیرم، به زمین و زمان فحش بدهم و بدتر عقب بیفتم. به فلانی زنگ میزنم، برای بیرون رفتن پیام می‌دهم، ویدیوکال میگیرم، برای سفر برنامه‌ریزی می‌کنم، با
ار آخرین باری که اینجا نوشته ام حدودا یک سال و نیم میگذرد. طی این مدت خیلی چیزها تجربه کردم، روزهای تلخ و شیرین زیادی داشتم که سعی کردم درباره شان توی کانال تلگرامم بنویسم. واقعا هم نوشتم ولی میدانید بعضی چیزها هست که متعلق به جای مخصوصی نیستند. روزهایی هستند که نمیتوانی درباره اش آهنگ پیدا کنی. احساساتی هست که دوست نداری ازشان بنویسی و آدم هایی هستند که نمیخواهی با حرف هایت ناراحتشان کنی. این روزها خیلی حرف دارم.

تبلیغات

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

ketabgallery دانلود کلیپ جدید هر چی که بخوای معجزات علمی قرآن کریم یونایتد کالا ، فروشگاه محصولات پرطرفدار یادبگیربرو وبلاگ آژانس مسافرتی و هواپیمایی آرزوی آسمان آبی پارت سیل خرید و فروش املاک و مستغلات شمال،رشت گیلان،فومن